کد مطلب:276873 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
گواهی تاریخ و حدیث
مرحوم علامه مجلسی اعلی الله مقامه در كتاب پرارج «بحارالانوار» درباره ی این مطلب كه علی علیه السلام پرچمدار رسول خدا صلی الله علیه و اله بوده است می نویسد:
مالك بن دینار از سعید بن جبیر پرسید، پرچمدار رسول خدا صلی الله علیه و اله چه كسی بود؟
جواب داد: علی ابیطالب علیه السلام. [1] .و در روایت دیگری از تاریخ طبری، و بلاذری. و صحیح مسلم و بخاری چنین نقل كرده است كه: چون رسول خدا صلی الله علیه و اله اراده فرمود برای جنگ «بدر» بیرون برود، هر گروهی از مسلمانان برای خود پرچمی را انتخاب نمودند، پرچم «حمزه» سرخ رنگ، و پرچم «بنی امیه» سبز رنگ، و پرچم علی بن ابی طالب علیه السلام «زردرنگ» و پرچم پیامبر صلی الله علیه و اله سفید رنگ بود. [2] .
و در جنگ «خیبر» موقعی كه آن حضرت فرمود: «لأعطین الرایة غدا رجلا یفتح الله علی یدیه، یحب الله و رسوله، و یحبه الله و رسوله»؛ «این پرچم را فردا بدست كسی خواهم داد كه او خدا و پیغمبر خدا را دوست می دارد، و خدا و پیغمبرش هم او را دوست می دارند، و او برنمی گردد مگر اینكه فاتح و پیروز باشد» این پرچم را بدست علی علیه السلام داد. [3] .
از دیدگاه تاریخ و حدیث، مسلم است كه بكار بردن پرچم و برافراشته داشتن آن به هنگام جنگ و نبرد پیوسته در طول تاریخ چه پیش از ظهور اسلام و چه بعد از آن همچنان ادامه داشته است و حتی در تاریخ آمده است كه در زمان امیرمؤمنان علیه السلام نیز در جنگ جمل و صفین، فرزند آن بزرگوار بنام «محمد بن حنفیه» پرچمدار و صاحب رایت آن حضرت بوده است. [4] .
در حادثه ی خونین كربلا، نیز سمت پرچمداری «حسین بن علی علیه السلام» به عهده ی برادر رشید و شجاع و فداركارش «قمر بنی هاشم» حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام بوده و پس از
[ صفحه 148]
آن نیز حتی كسانی كه برای برانداختن نظام ظالمانه «بنی امیه» و پی ریزی حكومت ستمگرانه ی «بنی العباس» قیام كردند، مانند- ابومسلم خراسانی و یاران او كه مردم را علیه بنی امیه شوراندند- هر چند كه اهل حق نبودند- ولی بهرحال علامت ویژه و نشانه ی مخصوص داشتند كه نشانه ی حركتشان همان پرچم های سیاه بوده است.در هر صورت: در هر دوره و زمانی، هر دولت و كشوری كه نغمه ی استقلال و آزادی را سر داده است و هر گونه قیام و انقلابی كه در جهان بوقوع پیوسته است و هر گروهی كه زمام امور چند روزه ی دنیای ناپایدار را بدست گرفته اند، خواه و ناخواه دارای علامت ویژه و نشانه ی مشخصی كه آنها را از سایر دولتها و كشورها متمایز سازد، بوده اند.
مالك بن دینار از سعید بن جبیر پرسید، پرچمدار رسول خدا صلی الله علیه و اله چه كسی بود؟
جواب داد: علی ابیطالب علیه السلام. [1] .و در روایت دیگری از تاریخ طبری، و بلاذری. و صحیح مسلم و بخاری چنین نقل كرده است كه: چون رسول خدا صلی الله علیه و اله اراده فرمود برای جنگ «بدر» بیرون برود، هر گروهی از مسلمانان برای خود پرچمی را انتخاب نمودند، پرچم «حمزه» سرخ رنگ، و پرچم «بنی امیه» سبز رنگ، و پرچم علی بن ابی طالب علیه السلام «زردرنگ» و پرچم پیامبر صلی الله علیه و اله سفید رنگ بود. [2] .
و در جنگ «خیبر» موقعی كه آن حضرت فرمود: «لأعطین الرایة غدا رجلا یفتح الله علی یدیه، یحب الله و رسوله، و یحبه الله و رسوله»؛ «این پرچم را فردا بدست كسی خواهم داد كه او خدا و پیغمبر خدا را دوست می دارد، و خدا و پیغمبرش هم او را دوست می دارند، و او برنمی گردد مگر اینكه فاتح و پیروز باشد» این پرچم را بدست علی علیه السلام داد. [3] .
از دیدگاه تاریخ و حدیث، مسلم است كه بكار بردن پرچم و برافراشته داشتن آن به هنگام جنگ و نبرد پیوسته در طول تاریخ چه پیش از ظهور اسلام و چه بعد از آن همچنان ادامه داشته است و حتی در تاریخ آمده است كه در زمان امیرمؤمنان علیه السلام نیز در جنگ جمل و صفین، فرزند آن بزرگوار بنام «محمد بن حنفیه» پرچمدار و صاحب رایت آن حضرت بوده است. [4] .
در حادثه ی خونین كربلا، نیز سمت پرچمداری «حسین بن علی علیه السلام» به عهده ی برادر رشید و شجاع و فداركارش «قمر بنی هاشم» حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام بوده و پس از
[ صفحه 148]
آن نیز حتی كسانی كه برای برانداختن نظام ظالمانه «بنی امیه» و پی ریزی حكومت ستمگرانه ی «بنی العباس» قیام كردند، مانند- ابومسلم خراسانی و یاران او كه مردم را علیه بنی امیه شوراندند- هر چند كه اهل حق نبودند- ولی بهرحال علامت ویژه و نشانه ی مخصوص داشتند كه نشانه ی حركتشان همان پرچم های سیاه بوده است.در هر صورت: در هر دوره و زمانی، هر دولت و كشوری كه نغمه ی استقلال و آزادی را سر داده است و هر گونه قیام و انقلابی كه در جهان بوقوع پیوسته است و هر گروهی كه زمام امور چند روزه ی دنیای ناپایدار را بدست گرفته اند، خواه و ناخواه دارای علامت ویژه و نشانه ی مشخصی كه آنها را از سایر دولتها و كشورها متمایز سازد، بوده اند.
[1] بحارالانوار ج 42، ص 60.
[2] همان مدرك و همان صفحه.
[3] بحارالانوار ج 42، ص 60.
[4] مجالس المؤمنين ج 1، ص 275، ط- اسلاميه، سال 1354 شمسي.